ابراهیم خلیل الله

عنوان "خلیل الله" امتیازی است برای حضرت ابراهیم (علیه‌السّلام) که در قرآن نیز به آن اشاره شده است که می‌فرماید:«وَ مَنْ اَحْسَنُ دینًا مِمَّنْ اَسْلَمَ وَجْهَهُ لِلّهِ وَ هُوَ مُحْسِنٌ وَ اتَّبَعَ مِلَّةَ اِبْراهیمَ حَنیفًا وَ اتَّخَذَ اللّهُ اِبْراهیمَ خَلیلاً»«دین و آیین چه کسی بهتر است از آن کس که خود را تسلیم خدا کند، و نیکوکار باشد، و پیرو آیین خالص و پاکِ ابراهیم (علیه‌السّلام) گردد؟ و خدا ابراهیم (علیه‌السّلام) را به دوستیِ خود، انتخاب کرد».

موسی کلیم الله

امام صادق (علیه‌السّلام) فرمود: خداوند به حضرت موسی بن عمران (علیه‌السّلام) وحی کرد: «ای موسی! آیا می‌دانی که چرا تو را برای هم کلامی خودم برگزیدم، نه دیگران را؟! » (با تو هم سخن شدم و تو به مقام کلیم الله» نائل شدی)موسی (علیه‌السّلام) عرض کرد: «نه، راز این مطلب را نمی‌دانم!»خداوند، به او وحی کرد: «ای موسی! من بندگانم را زیر و رو (و بررسی کامل) نمودم در میان آنها هیچکس را در برابر خودم، متواضع‌تر و فروتن‌تر از تو ندیدم.«یا موسی انک اذا صلیت، وضعت خدک علی التراب؛ ‌ای موسی! تو هرگاه، نماز می‌گزاری، گونه خود را روی خاک می‌نهی و چهره‌ات را روی زمین می‌گذاری.» به این ترتیب، در می‌یابیم که عالی‌ترین مرحله عبادت، کوچکی نمودن بیشتر در برابر خدا است.

عیسی روح الله

در قرآن کریم، آیه ای وجود دارد که در معرفی این پیامبر الهی بیان می دارد که: "إِنَّمَا الْمَسیحُ عیسَى ابْنُ مَرْیَمَ رَسُولُ اللَّهِ وَ کَلِمَتُهُ أَلْقاها إِلى‏ مَرْیَمَ وَ رُوحٌ مِنْه‏"  یعنی همانا مسیح، عیسی بن مریم فرستاده پروردگار و کلمه و روح اوست که در مریم دمیده شده است.

مهر و قهر روزي حضرت عيسي علیه السلام از راهي مي گذشت. ابلهي با وي دچار شد و سخني پرسيد. بر سبيل تلطّف، جوابش باز داد، اما آن شخص آغاز عربده و سفاهت نهاد؛ چنان که او نفرين مي کرد، عيسي تحسين مي نمود... عزيزي بدان جا رسيد، گفت: اي روح الله، چرا زبون اين ناکس شده اي و هر چند او قهر مي کند، تو لطف مي فرمايي و با آن که او جور و جفا پيش مي برد، تو مهر و وفايش مي نمايي؟! عيسي گفت: اي رفيق موافق! «کلّ اناء يترشّح بما فيه؛ از کوزه همان برون تراود که در اوست». از او آن صفت مي زايد و از من اين صورت مي آيد. من از وي در غضب نمي شوم و او از من صاحب ادب مي شود. من از سخن او جاهل نمي گردم و او از خُلق و خوي من عاقل مي گردد.

عیسی و زارع گويند حضرت عيسي بن مريم  عليه السلام نشسته بود و نگاه مي كرد به مرد زارعي كه بيل در دست داشت و مشغول كندن زمين بود . حضرت عرض كرد : خدايا آرزو و اميد را از زارع دور گردان . ناگهان زارع بيل را به يك سو انداخت و در گوشه اي نشست . عيسي عليه السلام عرض كرد : خدايا آرزو را به او بازگردان . زارع حركت كرد و مشغول زارع شد . عيسي عليه السلام از زارع سو ال نمود : چرا چنين كردي ؟ گفت : با خود گفتم تو مردي هستي كه عمرت به پايان رسيده ، تا به كي بكار كردن مشغولي ، بيل را به يك طرف انداخته و در گوشه اي نشستم . بعد از لحظاتي با خود گفتم : چرا كار نمي كني و حال آنكه هنوز جان داري و به معاش نيازمندي ، پس بكار مشغول شدم . قال علي عليه السلام : الامال لاتنتهي : آرزوها پاياني ندارد. 

صليب يا الاغ؟!

ابوالحسن على بن ميثم، از مردى مسيحى پرسيد: «اين صليب را براى چه به گردنت آويخته ‏اى؟» گفت: «به جهت اينكه اين صليب، شبيه همان چيزى است كه حضرت عيسى عليه‏السلام را از آن به دار آويختند». ابوالحسن پرسيد: «آيا آن حضرت، دوست داشت كه او را از آن صليب، به دار آويزند؟» گفت: «نه». ابوالحسن پرسيد: «آيا آن حضرت به الاغى كه سوارش مى‏شد و از آن، جهت رفع حوائج و انجام كارها بهره مى‏برد، علاقه داشت يا نه؟» گفت: «آرى». ابوالحسن گفت: «پس چرا آن چيزى را كه حضرت عيسى عليه‏السلام دوست داشت، رها كرده‏اى و آن چيزى را كه حضرت از آن بدش مى‏آمد، به گردنت آويخته‏اى؟ اگر قرار باشد به جهت ياد و نام آن حضرت، چيزى را به گردنت بياويزى، آن الاغ است، نه صليب!».